Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
Μόλις που πρόλαβε (;) καλά καλά να περάσει ο απόηχος των γεγονότων που συνέβησαν στη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων.
Από τη μια μεριά ο λαός να διαδηλώνει με οργή και αγανάκτηση κατά της πολιτικής της κυβέρνησης σε πρωτοφανή έκταση σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας και από την άλλη, σύσσωμος,σχεδόν, ο πολιτικός κόσμος με εξαίρεση τα κόμματα της αριστεράς από κοινού με τα ΜΜΕ στο σύνολό τους, έσπευσαν να καταδικάσουν τα γεγονότα και να τα χαρακτηρίσουν σαν έκτροπα που προκλήθηκαν από κάποιες μειοψηφίες και που στρέφονταν κατά των θεσμών και των εκπροσώπων τους.
Συμπέρασμα : αλίμονο η δημοκρατία κινδύνευσε!
Από τι; από τη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση και όχι από την πολιτική που οδηγεί στην παραβίαση...
των στοιχειωδών ελευθεριών, κατάκτηση της ίδιας της αστικής δημοκρατίας.
Όχι από την πολιτική που παραβιάζει κανόνες και διαδικασίες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και του συντάγματος απαξιώνοντάς τις.
Όχι από την πολιτική της υποτέλειας που οδηγεί τη χώρα στην πλήρη οικονομική και πολιτική εξάρτηση εξάρτηση με σκοπό :
να "πρέπει να αποδεχθεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία, θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της", όπως επιβεβαίωνε προκλητικά την ίδια ώρα ο Σόϊμπλε, με αναπάντητες μέχρι στιγμής δηλώσεις του, διαψεύδοντας τους πανηγυρικούς ισχυρισμούς του πρωθυπουργού και της κουστωδίας του με το χαμηλό εθνικό και πολιτικό ανάστημα και ταυτόχρονα ξεφτυλίζοντάς τους.
Αλήθεια τι κινδύνευσε; Ο λαός , η δημοκρατία,ή μήπως το πολιτικό σύστημα λόγω της ανικανότητάς του να προτείνει κάποια ρεαλιστική και βιώσιμη πολιτική λύση όχι για τη σωτηρία του, αλλά για τη σωτηρία του τόπου, διαισθάνθηκε, ότι εκτός από το ίδιο, φάνηκε στον ορίζοντα το φάσμα της αμφισβήτησης του κοινωνικού συστήματος;
Πολλά ερωτήματα έμεναν αναπάντητα και αντιμετωπίζονταν με κλισέ, αφορισμούς και κινδυνολογίες που εναλλάσσονταν με κορώνες αντιφασιστικού πατριωτισμού, αυτού του γνωστού στο πλαίσιο της εθνικοφροσύνης που βασίλευσε επί δεκαετίες στον τόπο με "άρωμα πατριδοκαπηλείας".
Το νέο στοιχείο της εμπλοκής του προέδρου της δημοκρατίας στο πολιτικό σκηνικό, από το οποίο παρέμενε μέχρι στιγμής "θεσμικά" αμέτοχος, με την "τακτική" του αποχώρηση από ένα ανύπαρκτο συγκρουσιακό μέτωπο απλής καθολικής λαϊκής διαμαρτυρίας που δεν απευθυνόταν εναντίον του, ούτε εναντίον των δυνάμεων του στρατού που θα μπορούσαν να παρελάσουν με ακόμα μεγαλύτερο συμβολισμό, ανάμεσα στο πλήθος, όπως,άλλωστε, ταίριαζε σε μια τέτοια μέρα, έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και σε συνδυασμό με τη συγχυτική επιχειρηματολογία που προαναφέραμε, με κύριο άξονα την κινδυνολογία προς κάθε κατεύθυνση (απόπειρες, πολιτικό κενό με επαπειλούμενες παραιτήσεις), συγκρότησε το άλλοθι για την απαλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής.
Παρ' όλα αυτά δημιουργούνταν συνολικά μια σειρά νέων παραμέτρων για να βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί από την πολιτική
κάνοντας πιο ρεαλιστική τη λύση της διεξαγωγής εκλογών, ή για εκείνους που επιδιώκουν αποκλειστικά και μόνο την διάσωση του πολιτικού συστήματος τη δημιουργία "οικουμενικής κυβέρνησης", με τον υπάρχοντα κοινοβουλευτικό συσχετισμό δυνάμεων.
Γι αυτό, λοιπόν, χθές, έπεσε και ο πυροβολισμός από το πιστόλι που συνηθίζει να κρατάει - κατά δήλωση του - ο πρωθυπουργός στο τραπέζι :
να εκφραστεί η άποψη του λαού με δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση.
Τακτική πόκερ
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που δεν κατανοούμε εύκολα τις τακτικές του πρωθυπουργού στο πολιτικό "πόκερ", με ή χωρίς περίστροφο, όπως συνηθίζεται στη γενέτειρά του, όπως αυτή πριν από λίγες μέρες με την "απαραίτητη πλειοψηφία των 180 ψήφων στη Βουλή" (εκτός και αν αποτελούσε μέρος μιας ακολουθίας από άλλοθι "αναζήτησης ευρύτερης λαϊκής" αποδοχής της πολιτικής του στα μάτια της εταίρας και των εταίρων).
Όπως και να ερμηνευθούν οι κινήσεις αυτές δεν μπορούν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του τυχοδιωκτισμού, του καιροσκοπισμού.Και ασφαλώς στερούνται πολιτικού ήθους και υψηλής στρατηγικής.
Υπάρχουν τα εμφανή έως εξόφθαλμα στοιχεία του πολιτικού εγωισμού, εγωκεντρισμού και πολιτικής αλαζονείας, τα οποία δεν είναι απαραίτητο να περιορίζονται στη διάθεσή του να παραμείνει στην εξουσία, όπως φαίνεται από πρώτη άποψη.
Κι αυτό, γιατί μπορεί και να μην το επιδιώκει, δεδομένου ότι οι κινήσεις μπορούν να εντάσσονται σε μια προσπάθεια αναζήτησης "ηρωικής διεξόδου", που κι άλλοι πολιτικοί αναζητούν κατά καιρούς, με ή χωρίς επιτυχία.
Δεύτερον, αποτελεί υπέρμετρη και απροκάλυπτη υποκρισία η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, όταν συστηματικά επί δύο χρόνια όχι μόνο αγνόησε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αυτοχριζόμενος εθνοσωτήρας, αλλά εξαπατούσε, κατ' επανάληψη, την κοινή γνώμη, με ψέμματα, διαψεύδοντας τις διαβεβαιώσεις κ.λ.π. επαναχρησιμοποιώντας προσφιλείς μεθόδους του πατέρα του.
Έχοντας απολέσει προ πολλού την πλειοψηφία που απέκτησε στις προηγούμενες εκλογές υφαρπάζοντας τη λαϊκή ψήφο, είχε την υποχρέωση να προσφύγει σε δημοψήφισμα πολύ νωρίτερα, όταν τα διλήμματα ήταν πολύ πιο σαφή και λιγότερο ανώδυνα.
Αντίθετα επιλέγει τη στιγμή που είναι έκδηλη και παλλαϊκή η αγανάκτηση και η αντίθεσή του κόσμου στους χειρισμούς του, που βυθίζουν τη χώρα όλο και περισσότερο στην εξάρτηση, μετατρέποντας την ευρωπαϊκή προοπτική σε υποτέλεια και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Και την ίδια στιγμή οι χειρισμοί αυτοί συνοδεύονται από αυταρχικά μέτρα πρωτοφανούς συρρίκνωσης των χαμηλών ιδιαίτερα εισοδημάτων, εμποδίζοντας,ταυτόχρονα, οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης, που την παραχωρεί "αντί πινακίου φακής" στους μελλοντικούς επενδυτές που θα "σώσουν" την πτωχευμένη χώρα.
Αυτό που από πρώτη άποψη φαίνεται σαν πολιτικός εκβιασμός κρύβει σατανικότερη μεθόδευση, με την οποία απεργάζεται, τελικά, την έξοδο από το ευρώ, εκμεταλλευόμενος τη καθολική αντίθεση στην ευρωπαϊκή προοπτική με τους όρους που ο ίδιος έχει επιβάλει.
Υποβοηθητικά προς αυτό, λειτουργούν και μια σειρά από άλλες παραμέτρους που η κάθε μια βέβαια έχει τη δική της σημασία και βαρύτητα., όπως το είδος του ερωτήματος, που μπορεί να καταλήγει σε : ευρώ η δραχμή (ευρωπαϊκό ή εθνικό νόμισμα), ευρωπαϊκή προοπτική ή απομόνωση).
Το σημαντικότερο : τι σημαίνει το ένα και τι σημαίνει το άλλο.
Εναλλακτικά, το ερώτημα της αποδοχής ή μη της δανειακής σύμβασης στο σύνολό της εξαναγκάζει, πρακτικά, στο να είναι αδύνατη η απάντηση, δεδομένου ότι υπάρχει υπερβολικά μεγάλος αριθμός επιμέρους παραμέτρων, που καθιστούν άτοπο το ερώτημα, αλλά και δυσχερέστατη την κατανόηση τους, πολύ δε περισσότερο την επιλογή, στο χρόνο που προβλέπεται, εξ άλλου, για την εκλαΐκευση των εννοιών της συμφωνίας και της ερμηνείας τους.
Φαλκιδεύεται η Ψήφος
Το αποτέλεσμα είναι να φαλκιδεύεται η ψήφος των πολιτών, να δημιουργείται σύγχυση, να αποδυναμώνονται τα δυνητικά ενιαία μέτωπα και τέλος να εξαλείφεται κάθε δυνατότητα δημιουργίας κοινής βάσης εθνικής συνεννόησης, προάγοντας το διχασμό με βάση τραγικές για τη χώρα πολιτικές 'υπεραπλουστεύσεις".
Λαμβάνοντας, επίσης, υπ' όψη και τα διαδικαστικά προβλήματα που προκύπτουν από τον προτεινόμενο χρόνο διεξαγωγής του, με δεδομένη την κατ΄αρχήν συμφωνία της ίδιας της κυβέρνησης, όσον αφορά τις αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου κορυφής της ΕΕ, στην οποία περιορίστηκε, άλλωστε, εντέχνως προκειμένου να προχωρήσει στην εφαρμογή της προηγούμενης δανειακής σύμβασης, με απόρροια την ψήφιση μόνο του μνημονίου από τη Βουλή, δυναμιτίζει την εφαρμογή, την πορεία και το μέλλον των συμφωνιών της χώρας με την ΕΕ, με τον αδόκιμο τρόπο και "προϋποθέσεις" που η ίδια έχει επιλέξει, καταρρακώνοντας την αξιοπιστία και το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο.
Αυτό είχε κιόλας άμεσο αποτέλεσμα την αστραπιαία "αντίδραση των αγορών" , τις οποίες τόσο πολύ σέβεται, υπολογίζει και στις απαιτήσεις των οποίων μέχρι σήμερα προσανατολίζει απόλυτα και με "εικονικές" διαπραγμετεύσεις την πολιτική της η κυβέρνηση του ΓΑΠ.
Είναι η πολλοστή φορά που βλέπουμε το χρηματιστηριακό αποτέλεσμα των επιλογών της και είναι αναπόφευκτο να αναρωτηθεί κανείς πλέον :
άραγε ποιόν εξυπηρετούν αποκλειστικά οι κινήσεις αυτές ;
Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης τη φέρνει αντιμέτωπη με το αποτυπωμένο μέσα από το κύμα διαμαρτυριών, πνεύμα της λαϊκής βούλησης την οποία είτε παραφράζει, είτε εκμεταλλεύεται προς όφελος των σχεδίων της, καθώς και με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ακόμη και των ΜΜΕΔΑΚΕ, τα οποία μέχρι σήμερα στην συντριπτική τους πλειοψηφία της προσέφεραν τη σανίδα σωτηρίας και εξασφάλιζαν την μακροβιότητα της.
Γενικότερο σχέδιο
Μια τέτοια απόφαση, αποτελεί μέρος γενικότερου σχεδίου, που φαίνεται ότι έχει ήδη δρομολογηθεί, με σοβαρότατες επιπτώσεις για το μέλλον του πολιτικού συστήματος, την ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά κυρίως την ανεξαρτησία και το μέλλον της χώρας, συνδυάζοντας παράλληλα και τραγικές για τη χώρα και όχι μόνο, διακυμάνσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, προς όφελος διαφόρων κερδοσκοπικών κύκλων.
Το ερώτημα είναι : όλα αυτά ποια συμφέροντα και πως τα εξυπηρετούν ;
Άραγε είναι αμέτοχος ο αμερικανικός παράγοντας, μέρος των ευρωπαίων εταίρων, αν και εμφανίζονται θιγόμενοι, όπως η Γαλλία, η ακόμη υπάρχει και η αποδοχή του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, που θα απαλλάσσονταν από ηθικές διαδικαστικές και άλλες δεσμεύσεις και επιπτώσεις από μια έμμεση αλλά "αυτοδίκαια" μεμονωμένη "αποχώρηση', ενός μέλους της – πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες -, χωρίς να την υποχρεώνει να αναπτύσσει μηχανισμούς και διαδικασίες αποπομπής άλλων περισσότερο ευρωπαϊκών μελών, απ' ότι η χώρα μας.
Ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο η ΕΕ, χωρίς να χάνει προσωρινά και φαινομενικά την πολιτική της συνοχή, "προσαρμόζει" έγκαιρα και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες το οικονομικό της μόρφωμα, μέχρι την επόμενη αναταραχή από τις επικείμενες συγκρούσεις των κεφαλαιαγορών, έχοντας βέβαια εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της πτωχευμένης χώρας μας, αξιοποιώντας και μεταπουλώντας μας σε απρόσιτες τιμές τα απομεινάρια των προϊόντων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας, την αποκλειστική εκμετάλλευση των οποίων θα έχει "ελέω διεθνούς δικαίου", και με τη δική μας οικειοθελή παραχώρηση, όπως ήδη προκύπτει από την προηγούμενη δανειακή σύμβαση.
Δυστυχώς η χώρα βαδίζει σ' ένα τραγικό μονόδρομο κατήφορο, χωρίς καμία πρακτική έστω και αντανακλαστική διαδικασία διαχείρισης της επόμενης μέρας, στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ, τόσο από τους υποστηρικτές, όσο και από τους αντιπάλους του.
Προκειμένου η χώρα να αποφύγει παρόμοιες περιπέτειες απαιτείται μια άλλη εντελώς διαφορετική πολιτική, την οποία ο λαός πρέπει να αποφασίσει με εκλογές.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αποδείξουν έστω και την ύστερη ώρα, αν διαθέτουν την ωριμότητά, τη βούληση και το ανάστημα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων να περιφρουρήσουν τη Δημοκρατία.
Να απορρίψουν συνολικά της πολιτικές δολοπλοκίες και να καταψηφίσουν την πρόταση του ΓΑΠ. Να στηρίξουν το λαό στην άρνησή του να απαντήσει σε διλήμματα που φαλκιδεύουν, την μέχρι σήμερα με κάθε τρόπο εκφρασμένη αγανάκτηση και οργή του απέναντι στην κυβερνητική επιλογή, να επεξεργαστούν συλλογικά με την ευρύτερη δυνατή λαϊκή συμμετοχή ρεαλιστικές, βιώσιμες, λύσεις με γνώμονα την κοινωνική και ηθική αξιοπρέπεια και να απαιτήσουν τη διενέργεια εκλογών, σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας και όχι πολιτικού και κοινωνικού διχασμού.
Οψόμεθα !!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου