Πού χάθηκαν οι αγανακτισμένοι

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΕΞΗΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΛΑΤΕΙΩΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙ

Εκτιμάται ότι η κοινωνία υπέστη παραλυτικό σοκ εξαιτίας των μέτρων

Πού πήγε η πλατεία; Γιατί τη στιγμή που λαμβάνονται τα πλέον επαχθή μέτρα οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι εκεί; Γιατί δεν επαναδραστηριοποιείται η λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος; Επιστήμονες και ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι η κοινωνία υφίσταται ένα παραλυτικό σοκ, εξαιτίας των σκληρών μέτρων.

«Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Απ' τη μια δείχνει έτοιμος για όλα κι απ' την άλλη μένει ανενεργός. Πολλοί κάνουν πίσω και λόγω της σκληρής καταστολής» τονίζουν ακτιβιστές. 

Εκτιμούν ότι οι ακραίες πολιτικές λιτότητας επιβάλλονται με βίαιη κρατική καταστολή και καθημερινές εκβιαστικές κυβερνητικές δηλώσεις, οι οποίες έχουν μουδιάσει και τρομοκρατήσει τον κόσμο.

Δεν είναι άλλωστε και λίγο, να δηλώνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ότι «η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000». Ούτε βέβαια τυχαίο ότι όλες οι πρόσφατες συγκεντρώσεις των...

κινημάτων «Δεν πληρώνω» στο Σύνταγμα επιχειρήθηκε να διαλυθούν από τα ΜΑΤ, πριν καν ξεκινήσουν.

Από την άλλη βέβαια, το μέτωπο ανυπακοής ενάντια στα νέα φορολογικά χαράτσια (κίνημα «Δεν πληρώνω») ενδυναμώνεται καθημερινά και βρίσκεται σε εγρήγορση. Ισως γι' αυτό ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Σεραφείμ Σεφεριάδης τονίζει: «Για όσους επιχαίρουν, συνιστώ υπομονή. Το κίνημα δεν έχει υποχωρήσει και να είστε βέβαιοι ότι θα συνεχισθεί με μορφή που μπορεί να είναι διαφορετική. Αλλωστε το κίνημα των πλατειών όπως ονομάστηκε, δεν είχε κανένα φετιχισμό να συγκεντρώνεται αποκλειστικά στις πλατείες. Είναι κίνημα λαϊκών συνελεύσεων, που έχει ως παρακαταθήκη την ανάπτυξη και στήριξη πολύπλευρων κοινωνικών αγώνων».

Προς το παρόν πάντως η αντίδραση των ακτιβιστών του «real-democracy», μέσω της οποίας προβάλλουν -όπως υποστηρίζουν- τη σιωπή τους, είναι χαρακτηριστική. Με ένα «μαύρο» πλαίσιο στην αρχική σελίδα του σάιτ, σημειώνουν: «Θυμάστε κάποτε τι έλεγαν; Κάντε ησυχία, οι Ελληνες κοιμούνται. Κάνουμε λοιπόν ησυχία, μέχρι να ξυπνήσουν και να βγουν στις πλατείες. Πρώτοι θα είμαστε μαζί σας. Προς το παρόν σιωπούμε»...

«Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί», εξηγεί μέλος του real-democrary. «Από τη μία είναι έτοιμος για όλα, κι από την άλλη μένει ανενεργός. Οι πολίτες φοβούνται και επηρεάζονται αρνητικά από το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί καθημερινά η κυβέρνηση. Πολλοί κάνουν πίσω, λόγω της σκληρής αστυνομικής καταστολής, την οποία όσοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα, έζησαν στο πετσί τους. Σε κάθε περίπτωση, εμείς απευθύνουμε κάλεσμα στον κόσμο, κάθε Τετάρτη και Κυριακή».

Το φαινόμενο της άδειας πλατείας, ο ερευνητής του Ινστιτούτου Πολιτικής Κοινωνιολογίας του ΕΚΚΕ, Αλέξανδρος Αφουξενίδης, το αποδίδει αφενός στην ωμή κρατική βία εναντίον των πολιτών που γέμισαν τις πλατείες για 90 μέρες και αφετέρου στο ότι δεν υπήρξε σαφής πολιτική διεκδίκηση από τους αγανακτισμένους: «Δεν απέκτησε ειδικό πολιτικό βάρος, και δεν μετατράπηκε τελικά σε κάτι πιο ενιαίο, από το οποίο θα μπορούσε να αναδειχτεί μία νέα πολιτική δύναμη, η οποία θα έθετε ζητήματα θεσμικών ή πολιτικών αλλαγών. Ενα κίνημα δηλαδή, που δεν θα αποσκοπούσε μόνο στο να πέσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά στο να αναδιαμορφωθεί πιο ριζοσπαστικά το πολιτικό σύστημα».

«Είναι αποφασισμένοι να διαλύσουν κάθε συλλογική αντίδραση», θα σημειώσει η ακτιβίστρια και δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη: «Σιγά σιγά, αρχίζουμε και αποκτούμε όλα τα χαρακτηριστικά της χούντας. Δεν υπάρχει συγκέντρωση που να μην της επιτεθεί η αστυνομία. Η βία και η τρομοκρατία είναι πάντα το όπλο των αυταρχικών καθεστώτων. Οταν δεν μπορεί να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να υπακούσει στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, τότε το όπλο περνάει από την πειθώ στην καταστολή. Αλλά κι αυτό, μέχρι ένα σημείο το φοβάται ο κόσμος».

Σύμφωνα με τον κ. Αφουξενίδη, ο κόσμος είναι σοκαρισμένος και κρατάει αμυντική στάση: «Η πολιτική ατζέντα του ΔΝΤ είναι ίδια από τη δεκαετία του '70 και μετά, η οποία εφαρμόστηκε και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Είναι η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, της περίφημης Σχολής του Σικάγου, η οποία περιγράφεται και στο πρόσφατο βιβλίο της Ναόμι Κλάιν. Τραβιέται το χαλί απ' όλα τα κοινωνικά δικαιώματα, κάτι που βεβαίως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και επιβάλλεται εργασιακός μεσαίωνας. Η εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας είναι ραγδαία, κι όλα τα μέτρα σκληρής λιτότητας επιβάλλονται με σκληρή αστυνομική καταστολή».

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ από enet