Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των αλλαγών που έχει επωμιστεί με βάση τις συμφωνίες με την τρόικα.
Στην αρχή ο Γ. Παπανδρέου έδινε την αίσθηση στους ευρωπαίους ηγέτες ότι μπορεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Οσο περνούσε ο καιρός κατάλαβαν ότι θέλει, αλλά δεν μπορεί. Σήμερα πλέον δεν είναι σίγουροι για το αν θέλει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι βέβαιοι ότι δεν μπορεί. Ούτε τους υπουργούς του έχει πείσει, με τους βουλευτές του το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο και...
η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, ακόμη κι εκείνο το τμήμα της που δέχεται ότι πρέπει να γίνουν θυσίες για να αποτραπεί η χρεοκοπία της χώρας, αμφισβητεί έντονα ότι η κυβέρνηση μπορεί να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα πράγματα θα ήταν σχετικά απλά, αν υπήρχε κάποια άλλη πολιτική δύναμη για να αναλάβει το δύσκολο έργο. Κοιτώντας προς την πλευρά της Ν.Δ. και ποιοι ετοιμάζονται να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας, η ανησυχία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Η βασική θέση του κ. Σαμαρά είναι ότι «εγώ θα επαναδιαπραγματευθώ». Για να γίνει διαπραγμάτευση χρειάζονται δύο. Και από την άλλη πλευρά καμία διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης δεν υπάρχει. Ούτε υπάρχει κάτι που θα τους αναγκάσει. Ας ρωτήσει και τον κ. Βενιζέλο που το επεχείρησε. Αλλα ας μην πάμε εκεί. Ας πει ο κ. Σαμαράς τι του απάντησαν η Αγκελα Μέρκελ και οι άλλοι ευρωπαίοι κεντροδεξιοί ηγέτες που έχουν τον πρώτο λόγο στην Ε.Ε., όταν τους ανέλυσε τις θέσεις του στις αρχές του καλοκαιριού στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. «Ασ' τα αυτά και κοίταξε να στηρίξεις την κυβέρνηση να υλοποιήσει τα μέτρα που έχουμε συμφωνήσει», ήταν το συμπέρασμα της κουβέντας. Η μετωπική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση που έχει επιλέξει η Ν.Δ., με μοναδικό στόχο την κατάκτηση της εξουσίας, ακυρώνει οποιαδήποτε σκέψη για κυβέρνηση συνεργασίας πριν από τις εκλογές. Ο Α. Σαμαράς δεν δείχνει διατεθειμένος να επωμιστεί μέρος των ευθυνών. Θα περιμένει τις εκλογές, ελπίζοντας ότι θα εισπράξει τη δυσαρέσκεια και θα γίνει πρωθυπουργός. Παρά τις δημόσιες δηλώσεις του για «εκλογές τώρα», μέσα του εύχεται να αργήσει η ώρα της κάλπης, ώστε η βόμβα να σκάσει στα χέρια του αντιπάλου του και στη συνέχεια να αναλάβει αυτός.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν επιθυμεί εκλογές. Αν έφευγε τώρα, το όνομά του θα έχει συνδεθεί με την καταστροφή της χώρας. Ο πρωθυπουργός θα ήθελε οι εκλογές να γίνουν όσο το δυνατόν αργότερα, κατά προτίμηση το 2013, ώστε μέχρι τότε να έχει δοθεί κάποια λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα και να μπορεί να πει ότι «πήρα σκληρά μέτρα, αλλά τουλάχιστον σταθεροποιησα την κατάσταση και η χώρα απέφυγε τα χειρότερα». Δεν είναι καθόλου εύκολο όμως τα πράγματα να έλθουν όπως τα σχεδιάζει. Πρώτα απ' όλα ο δικός του σχεδιασμός δεν είναι κατ' ανάγκην και σχεδιασμός των υπουργών του, κάποιοι εκ των οποίων θέλουν να γλιτώσουν το βαρύ φορτίο και περιμένουν να φύγει ο Γ. Παπανδρέου για να τον διαδεχθούν στην αρχηγία. Οι περισσότεροι βουλευτές επίσης θα προτιμούσαν να βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης παρά της κυβέρνησης. Γι' αυτό, λοιπόν, παρότι δεν τις θέλει ο κ. Παπανδρέου, οι εκλογές μπορεί να προκύψουν από «ατύχημα». Είναι νωρίς για να πει κάποιος τι θα μπορούσε να βγει από κάλπες, αλλά με τα μέχρι στιγμής δεδομένα το προβάδισμα το έχει η Ν.Δ. Αν αυτό επιβεβαιωνόταν, θα μπορούσε να οδηγήσει σε συμμαχική κυβέρνηση μετά τις εκλογές; Πώς το ΠΑΣΟΚ (προφανώς με νέα ηγεσία), θα δεχόταν να βάλει πλάτη στον Α. Σαμαρά για να περάσει τα δύσκολα μέτρα τα οποία θα έχουν οδηγήσει εκείνους εκτός εξουσίας; Οπως ξέρουμε καλά από τις εμπειρίες του παρελθόντος, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση.
Το μόνο που θα ανάγκαζε τα δύο κόμματα σε σύμπραξη θα ήταν μια καταστροφή. Οχι επικείμενη. Συντελεσθείσα. Γιατί ακόμη και όταν η χωρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, διάθεση συνεννόησης δεν υπάρχει, παρόλο που και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είναι δεδομένο ότι τις βασικές συνταγές της Ε.Ε. θα εφαρμόσουν. Ομως, ύστερα από μια καταστροφή, οι πολίτες πρέπει να έχουν παραφρονήσει για να θελήσουν να στηριχθούν σε αυτούς που με λάθη ή παραλείψεις δεν την απέτρεψαν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου