Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί...

Της Τζένης Κ.

Πλούσιο, γυαλιστερό, πιστό στην αρχική του κουπ, μαλλί. Σε κάποιον άλλον μπορεί να έδειχνε αναχρονιστικό. Σ’ αυτόν, η 80’s φράντζα μοιάζει να κουβεντιάζει πάντα με την πρωτοπορία. Lifting… συγκρατημένα κραυγαλέο. Παράστημα σπάνιο για τα δεδομένα των΄-ήντα. Σολάριουμ… Συμμετρική οδοντοστοιχία επιστρατευμένη μονίμως σε διαβαθμίσεις του γέλιου. Στριγκιά φωνή που παλινδρομεί ανάμεσα στις συχνότητες ενός αντρουά μπάσου και μιας αισθησιακής μέτζο σοπράνο.

Απεμπλουτισμένα μετακαλιαρντά, θεμελιωμένα στο σκυρόδεμα μιας πολύ καλοπληρωμένης παιδείας. Αυτοσαρκασμός απ’ αυτόν που ταιριάζει στους ευφυείς. Δηλητηριώδης παρρησία, αλλά και ευγένεια σε ρηξικέλευθες εναλλαγές. Μονίμως ανατρεπτική διάθεση μαθητικού τύπου.

Ραφιναρισμένη trash αύρα. Ίσως και μεγαλοαστικό προφίλ, βουτηγμένο όμως εκουσίως στα λερά νερά της παρατήρησης της ανθρώπινης φύσης… Ντύσιμο δανδή, βλέμμα ντίβας…

Ένας φευγάτος κολλητός και μια κλασάτη κολλητή για όλους, στη συσκευασία του ενός Ατόμου…

Πόσα ακόμα να πει κανείς, για να περιγράψει το «φυζίκ» και την «περσόνα γάτα» του Ηλία Ψινάκη; Επί χρόνια διαχειριζόταν κρυμμένος σε κάποιο υποτιθέμενο γκέι στρατηγείο την τύχη νέων καλλιτεχνών με προεξάρχοντα το Σάάάάάάάάκηηηηηη Ρουβά. Μέχρι που κάποια στιγμή αμόλησε το Σάκη, αμολήθηκε κι ο ίδιος στην ενεργό κυκλοφορία. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου πια… και τον γνωρίσαμε όλοι. Και μάλλον συνειδητοποιήσαμε ότι ο δάσκαλος στην περίπτωση αυτή, υπήρξε πολύ ανώτερος από το μαθητή.

Ως μάνατζερ οδήγησε επιλεκτικά κάμποσους στην επιτυχία, διά της αποτριχώσεως, των αισθητικών επεμβάσεων, της παιδαγωγικής του σωστού στησίματος και βεβαίως, ενός κάποιου προαπαιτούμενου ταλέντου. Ως μέλος κριτικών επιτροπών αντιμετώπιζε πάντα με χιούμορ και κατανόηση τους κακέκτυπους υποψηφίους, την ώρα που οι διπλανές του αυθεντίες ξύνιζαν ανυπερθέτως.

Ως πανελίστας γείωνε τους ομοτράπεζούς του παίζοντας με τα γένη και με τα… μούσια τους… Οι «κουλές θεές» του δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την τόσο συνηθισμένη άσκηση της σοβαροφάνειας. Ως σχολιαστής, έχει στείλει ποικιλοτρόπως αδιάβαστες τις άλουστες κουλτουριάρες, τις σνομπ δηθενατζούδες κλπ…

Μέσα απ’ όλα αυτά, κάποιοι τον αγάπησαν τον αθυρόστομο Ηλία που χειροκροτεί ακομπλάριστα και δίνει ευκαιρίες σε χοντρές, φρικιά και αθλητές… Κι ίσως λόγω αυτής της υψηλής ανοχής του έναντι του trash να απέσπασε και τόσες επευφημίες από τους συμβασιούχους της καθαριότητας του Δήμου.

Καίτοι προερχόμενος από το ψηφοδέλτιο ενός έντεχνου καταστροφέα, του Νικήτα Κακλαμάνη, έγινε αποδέκτης ιδιαίτερου θαυμασμού από τους απεγνωσμένους καταληψίες. Ο ίδιος τους καλωσόρισε σαν καλός οικοδεσπότης και τους κοίταξε τρυφερά, όπως θα τους κοίταζε η γιαγιά μας η σοσιαλίστρια, η Αλίκη.

Μια χαρά άνθρωπος είναι ο Ηλίας Ψινάκης. Το αν του πιστώνονται περισσότερα εχέγγυα απ’ αυτά που διαθέτει δεν έχει τόσο να κάνει με τα δικά του λόγια και έργα, όσο με τα λόγια και τα έργα που χρεώνονται σε όλους τους άλλους. Στους αγέλαστους, στους ομοφοβικούς, στους σοβαροφανείς, στους αφερέγγυους, στους μουχλιασμένους, στους δήθεν, στους εξαγορασμένους. Κάποτε αποθεώνονταν με κάθε ευκαιρία οι πολιτικές προσωπικότητες, οι ποιητές, οι μουσικοί, οι δημιουργοί… Τώρα… Ψινάκης-manager. Η τελευταία ελπίδα είναι ενίοτε Κουλή Θεά. Ειδικά σε εποχές όπως αυτή…

Ποντίκι