Η ασυλομήτωρ

Από το Μαρικάκι

Ευκαιρία βρήκε η Αννούλα, με την κατάληψη της Νομικής και την ανακίνηση του ζητήματος του ασύλου, να διαφημίσει την πολυλειτουργικότητα του νέου μοντέλου διοίκησης που προωθείται με τον λεγόμενο «κείμενο διαβούλευσης για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση». Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία διαλόγου, δηλαδή στη συντήρηση μέχρι να μετρηθεί το ιδανικό κλίμα για «ψήσιμο», αφού αναμένεται ότι όταν έρθει η ώρα του θα ανοίξει το πανεπιστημιακό μέτωπο, μεγάλο κομμάτι του οποίου σιγοβράζει εξαιτίας των όσων προβλέπει.

Μπορεί να είναι αμφίβολο αν το νέο πανεπιστήμιο θα βγάζει ολοκληρωμένους επιστήμονες -γιατί μετά τι θα απογίνει κι η Δια Βίου Μάθηση που προσφέρεται να ...

συμπληρώνει τα κενά εσαεί και με το αζημίωτο – αλλά όλα τα άλλα θα τα κάνει, όπως ζητάει το πλήθος: και το «αναχρονιστικό» άσυλο θα συρρικνώσει και τους πρυτάνεις θα αποκαθηλώσει και δίδακτρα θα βάλει και λιγότερα λεφτά από τον προϋπολογισμό θα δεσμεύει και τα ιδιωτικά συμφέροντα θ’ αφήσει ν’ αλωνίζουν και πάει λέγοντας.

Το Συμβούλιο Διοίκησης λοιπόν (όργανο –κλειδί στο νέο μοντέλο διοίκησης), σύμφωνα με τη χθεσινή συνέντευξη της Διαμαντοπούλου στα «Νέα», έρχεται να καθαρίσει με το θέμα του ασύλου, το οποίο «παίρνει» από την ευθύνη των πρυτάνεων. Επικουρούμενο από τις ιδιωτικές υπηρεσίες φύλαξης, θα αναλάβει να «αποκαταστήσει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και προσώπων στους χώρους του», να «προστατεύει τη δημόσια περιουσία», να «εξασφαλίσει ένα ελεύθερο, ανοικτό και ασφαλές, δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο θα υπάρχουν εσωτερικοί κανόνες από τη χρηματοδότηση και συμμετοχή στις εξετάσεις μέχρι την είσοδο στα κτίρια».

Να’ ταν όμως μόνο το άσυλο που παίρνει από την ευθύνη τους; Το ερώτημα είναι αν τους αφήνει και τίποτα.

Τι χειρίζεται το Συμβούλιο Διοίκησης; Σχεδόν τα πάντα:

• τη στρατηγική ανάπτυξης του Ιδρύματος (συνεργασίες κ.α.)

• την έγκριση του προϋπολογισμού

• την έγκριση του προγραμματισμού και της προγραμματικής συμφωνίας με την πολιτεία

• την έγκριση του απολογισμού λειτουργίας

• την αξιοποίηση της περιουσίας του Ιδρύματος

• τις διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου και την τήρηση του Εσωτερικού Κανονισμού λειτουργίας

• την έγκριση και αναθεώρηση του πλαισίου λειτουργίας του (Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας, οργανόγραμμα κ.α.)

• την επιλογή του Πρύτανη/Προέδρου ΤΕΙ και την παύση των καθηκόντων του

• την έγκριση της ευρωπαϊκής και διεθνούς στρατηγικής του Ιδρύματος

Από το «καθηκοντολόγιο» έως τη στρατηγική, τη χρηματοδότηση και τον διορισμό του Πρύτανη, όλα περνούν από τα χέρια του. Σύμφωνα με την υπόδειξη του κειμένου διαβούλευσης «όλα τα ακαδημαϊκά ζητήματα του Ιδρύματος παραμένουν στην αρμοδιότητα της Συγκλήτου/Συνέλευσης του Ιδρύματος». Αλλά είναι δυνατόν τα ακαδημαϊκά θέματα να μην επηρεάζονται από τη χάραξη στρατηγικής και τη χρηματοδότηση; Αν η «στρατηγική» επιτάσσει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στις επιλογές επιστημονικών αντικειμένων τότε στους πρυτάνεις και τις Συγκλήτους απομένει η εποπτεία της διδασκαλίας.

Την ίδια ώρα είναι εντελώς ανοιχτό το θέμα της συγκρότησης του Συμβουλίου, χωρίς τίποτα να διασφαλίζει, με τις μέχρι σήμερα διατυπώσεις , ότι δεν θα στελεχώνεται από αρεστούς και εκλεκτούς του υπουργείου. Κερασάκι στην τούρτα τα εξωτερικά μέλη που προστίθενται στο Συμβούλιο, ει δυνατόν από το διεθνές «τζετ σετ» των ακαδημαϊκών που θα προθυμοποιηθούν να προσφέρουν τα «φώτα» τους, τα ηλεκτροδοτημένα απευθείας από τον ΟΟΣΑ. Όσο για τα μέλη ΔΕΠ, αυτά θα μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ διδασκαλίας, εύρεσης χορηγών και αξιολόγησής τους με βάση τα λεφτά που φέρνουν στο πανεπιστήμιο.

Για τόσο «ανοικτό» και ανεκτικό στις ιδέες πανεπιστήμιο μιλάμε. Ένα άσυλο ιδεών για την οικονομία της αγοράς που επιβάλλεται ταχύρυθμα με το μνημόνιο.

Γιατί, αν το παραπάνω «νέο» μοντέλο διοίκησης δεν παραπέμπει σε ένα σχήμα απολύτως συγκεντρωτικό και ελεγχόμενο από το υπουργείο, που διαρυγνύει τα επικοινωνιακά ιμάτιά του ότι ενισχύει το «αυτοδιοίκητο», ε, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και είναι και με την πλάτη στον τοίχο...

Το Ποντίκι