Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας μεγαλοαλουμινάς που έφτιαχνε κουφώματα αλουμινίου. Καλά προϊόντα ήτανε και οι δουλειές του πήγαιναν πρίμα. Μέχρι που η εταιρία του ήτανε και εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Αλλά τα λεφτά και ο βήχας δεν κρύβονται και κάποιοι σκέφτηκαν να τον απαγάγουν για να κονομήσουν κι εκείνοι με τη μέθοδο των λύτρων. 30 μύρια γυρέψανε οι απαγωγείς για να τον ελευθερώσουνε κι είναι άγνωστο τι ακριβώς τους έδωσαν οι δικοί του. Εν πάση περιπτώσει το παλικάρι τελικά ελευθερώθηκε και συνέχισε να κουμαντάρει την επιχείρησή του.
5-6 χρόνια πρωτύτερα, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, τόσο το δημόσιο με επιχορηγήσεις όσο και οι τράπεζες του είχαν δώσει απλόχερα λεφτά για να επεκταθεί....
Άλλα χρόνια βλέπετε εκείνα. Όχι δυσκοίλια σαν τα σημερινά.
Ο κ. Αλουμίνιος όμως, έκανε λάθη στην εκτίμηση της εξέλιξης αγοράς. Αύξησε την παραγωγική δυναμικότητα πολύ παραπάνω απ όσο ήταν η ζήτηση. Άσε που φορτώθηκε μ’ ένα σκασμό δάνεια. 150 μύρια χρωστούσε μέχρι τον περασμένο χειμώνα. Βέβαια και οι τράπεζες του έκαναν το χατίρι. Μέσα στο 2010 δέχτηκαν να του μετατρέψουν 120 μύρια βραχυπρόθεσμων δανεικών σε μακροπρόθεσμα.
Α, όλα κι όλα. Μπορεί να κατηγορούμε ως τοκογλύφους τις τράπεζες εμείς η πλέμπα, αλλά τον κ. Αλουμίνιο δεν τον άφησαν να καταστραφεί.
Κάποτε (πριν ενάμισυ χρόνο) έφτασαν και δίσεχτοι καιροί. Έφτασε η ύφεση και το υπερφιλόδοξο σχέδιο ανάπτυξης δέχτηκε ακόμα ένα χτύπημα. Όμως ο κ. Αλουμίνιος αντί να κάνει μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (βάζοντας κι ο ίδιος γερά το χέρι του στην τσέπη) για να ενισχύσει την εταιρία του στη φουρτούνα, προτίμησε να προχωρήσει σε πρόγραμμα εκ περιτροπής εργασίας και απολύσεις, στέλνοντας το λογαριασμό να τον πληρώσουν αποκλειστικά οι εργαζόμενοί του!
Ανακεφαλαιώνουμε λοιπόν και λέμε:
Τα προβλήματα του ομίλου του οφείλονται κατά μεγάλο βαθμό στον ίδιο και λιγότερο στην κρίση.
Όλο του το σχέδιο, του το επιχορήγησε το ελληνικό δημόσιο και το έχουν χρηματοδοτήσει οι τράπεζες, χωρίς ο ίδιος να βάλει ούτε 1 ευρώ (η πιο πρόσφατη αύξηση κεφαλαίου της εταιρίας του έγινε εν μέσω χρηματιστηριακής φούσκας, στις αρχές του 2000, όταν είχε αντλήσει γύρω στα 30 εκατ. ευρώ).
Το περασμένο καλοκαίρι του 2010 τόσο ο κ. Αλουμίνιος, όσο και τα μέλη του ΔΣ αποφάσισαν να αυξήσουν το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 196000 ευρώ που πήραν ως αμοιβές στο ποσόν των 280000 ευρώ. Ένα 42% δηλαδή αύξηση αμοιβών εν μέσω της κρίσης για τους εαυτούς μας και εκ περιτροπής εργασία και 40 απολύσεις χθες για το πόπολο των εργαζομένων. Ορέος!
Άλλωστε, το ενδιαφέρον του κ. Αλουμίνιου για τους εργαζομένους ήταν γνωστό και από τότε που είχε προτείνει να δημιουργηθεί βιομηχανική ζώνη στα σύνορα της Ελλάδας, όπου από την πλευρά της Ελλάδας θα επιτρέπονταν μισθοί ανάλογοι με αυτούς της Βουλγαρίας και της Αλβανίας!
Πολύ φοβάμαι ότι τέτοιες ιστορίες θα δούμε σύντομα να ξετυλίγονται και με άλλους επιχειρηματίες. Τα δικά τους λάθη και τις ατυχείς συγκυρίες θα θελήσουν να τα φορτώσουν εξ ολοκλήρου στις πλάτες του προσωπικού, χωρίς να χάσουν τίποτα οι ίδιοι. Αν ένας πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος συμπεριφέρεται έτσι, τι να περιμένει κανείς από τους άλλους που είναι λιγότερο εκτεθειμένοι στη δημοσιότητα;
Από την "καλύβα ψηλά στο βουνό"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου