Από το Μαρικάκι
«Το λαϊκό κίνημα έχει ανάγκη από αγωνιστές και όχι από νταήδες» νουθετεί η Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη τους αντεξουσιαστές που επιτέθηκαν φραστικά προχθές στον Σημίτη στο κέντρο της Αθήνας, σημαίνοντας συναγερμό για την προσωπική του φρουρά που τον φυγάδευσε πάραυτα, γλιτώνοντάς τον απ’ τα χέρια των νεαρών.
Βέβαια, το να κρίνει το κόμμα του Κουβέλη τι έχει ανάγκη το κίνημα όταν το ίδιο έχει μηδενική παρουσία σε αυτό είναι σχήμα οξύμωρο. Ειδικά όταν η γραμμή του ...
απέναντι στη συγκυρία στέλνει σήμα σιωπητηρίου στο κίνημα, αφού για τη Δημοκρατική Αριστερά το μνημόνιο είναι μεν κακό, αλλά τι να κάνουμε, με αυτό θα ζήσουμε, δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε.
απέναντι στη συγκυρία στέλνει σήμα σιωπητηρίου στο κίνημα, αφού για τη Δημοκρατική Αριστερά το μνημόνιο είναι μεν κακό, αλλά τι να κάνουμε, με αυτό θα ζήσουμε, δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε.
«Στη δημοκρατία» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση απερίφραστης καταδίκης του επεισοδίου «η πολιτική αντιπαράθεση απέναντι σε πολιτικές δυνάμεις ή πρόσωπα, γίνεται με πολιτικά επιχειρήματα στο πλαίσιο της δημοκρατικής αντιπαράθεσης και του διαλόγου και όχι με ύβρεις και απειλές».
Βέβαια, στην με τους τρέχοντες όρους «δημοκρατία» που ελέω μνημονίου υφιστάμεθα εδώ και μήνες, δεν γίνεται δα και καμιά κόσμια «πολιτική αντιπαράθεση» εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, αλλά καθημερινά εκτοξεύονται απειλές, ύβρεις, συκοφαντίες, προκλήσεις και εκδίδονται φιρμάνια.
Από την άλλη εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αντιπαράθεση επί πολιτικών θέσεων αλλά για πράξεις που ζημίωσαν τη χώρα και το λαό.
Όμως δεν είναι τόσο ότι οι νομιμόφρονες «αριστεροί» Κουβέληδες δεν αφουγκράζονται την οργή του κόσμου, εν μέσω μάλιστα εβδομάδας παραγραφών και συγκάληψης σκανδάλων στα οποία η κυβέρνησεις του πρώην πρωθυπουργού φαίνεται να ήταν χωμένες ως το λαιμό, όσο ότι ακριβώς καταλαβαίνουν πόσο εύφλεκτη είναι η κατάσταση και πως μικρά και μεγάλα επεισόδια μπορούν να πυροδοτήσουν ανυπολόγιστων διαστάσεων εκρήξεις. Αφενός είναι νωπό το ξύλο στον Χατζηδάκη και η δυσαρέσκεια συνεχώς διογκώνεται, το μαρτυρούν τα όλο και πιο απελευθερωμένα "γιούχα" κατά πολιτικών όχι αναρχικών, αλλά νοικοκυραίων. Αφετέρου μπορεί μέχρι στιγμής να μην είναι η Ελλάδα ο αδύναμος κρίκος - όπως θα ήθελε ο Αλαβάνος – η χώρα που θα προκαλούσε αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις σε όλη την Ευρώπη, αλλά και πάλι, γύρω γύρω ο εξεγερσιακός ιός εξαπλώνεται (Βόρειος Αφρική, Αλβανία). Τα περί «νταήδων» λοιπόν απευθύνονται, όχι μόνο στους αναρχικούς αλλά σε όλους.
Γιατί για το σύστημα η οργή του αδικημένου είναι πιο σκανδαλώδης κι απ’ τα μιζοσκάνδαλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.