Έχω λάβει πολλά mail και πολλά μηνύματα στο twitter, με αφορμή τις εκλογές και τα όσα έγραψα το τελευταίο διάστημα για την απόφασή μου να μην ψηφίσω. Υπάρχουν μερικά πράγματα που μόνο εδώ μπορώ να γράψω:
Πρώτα απ' όλα, είμαι ένας μπλόγκερ - δεν είμαι το Mega Channel. Στο μπλογκ μου γράφω τις απόψεις μου και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν επηρεάζω έστω ...
και έναν άνθρωπο - εγώ τουλάχιστον δεν το πιστεύω. Όπως είχε γράψει κάποτε και ο κ. Νίκος Δήμου για τον εαυτό του, γράφω για προσωπική εκτόνωση.
Δεν μπορεί ένας μπλόγκερ που τον διαβάζουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι να είναι υπεύθυνος για την αποχή μερικών εκατομμυρίων από τις εκλογές - να μην τρελαθούμε κιόλας. Και φυσικά δεν μπορώ να απαντήσω για όλους αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν.
Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό κάποιων, αλλά δεν είμαι ικανός εγώ να τους εξηγήσω την ψυχολογική κατάσταση και το σκεπτικό του μισού εκλογικού σώματος.
Αν σε κάποιους κάνει εντύπωση πως οι μισοί Έλληνες απείχαν από τις κάλπες, εμένα μου κάνει εντύπωση πως οι άλλοι μισοί πήγαν και ψήφισαν. Από την επόμενη των εκλογών της Κυριακής, έχω την υποψία πως πολλοί θα μετανιώσουν.
Έρχεται το ξέσκισμα του αιώνα με το νέο Μνημόνιο και κάποιοι τσακώνονται ακόμα για τον Κικίλια, τον Καμίνη, τον Σγουρό και τον Κακλαμάνη. Στην κοσμάρα τους. Το ενδεχόμενο ο νέος δήμαρχος της Αθήνας να μην μπορεί να ελέγξει ούτε την πλατεία Συντάγματος, ούτε που τους περνάει από το μυαλό.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να κατηγορήσει για την τεράστια αποχή την Αριστερά, η οποία επέλεξε να συνεχίσει τη διάσπαση και τις γελοιότητες μέσα στην πιο άγρια κρίση που περνάει η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί δεν λέει κάποιος ξεκάθαρα πως, αν η Αριστερά κατέβαινε ενωμένη σε αυτές τις εκλογές, θα έπαιρνε ένα τεράστιο ποσοστό και θα μπορούσε να παρέμβει στις εξελίξεις;
Αντιθέτως, διαβάζω και ακούω διάφορους ειδήμονες να δίνουν συγχαρητήρια στην Αριστερά για το μεγάλο ποσοστό που πήρε. Αυτά είναι ανοησίες. Τα κόμματα της Αριστεράς αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων και οι ηγεσίες τους έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάντια της χώρας και για την αποχή εκατοντάδων χιλιάδων αριστερών από τις εκλογές.
Βλέπω ακόμα στις τηλεοράσεις τους εκπρόσωπους και τους υποψηφίους των κομμάτων της Αριστεράς να γίνονται μέρος της τηλεοπτικής απάτης και της κυβερνητικής προπαγάνδας. Αντί να καταγγείλουν ευθέως τον βρόμικο ρόλο των ΜΜΕ, να ξεχωρίσουν τη θέση τους και να μην παίρνουν μέρος σε καμία τηλεοπτική συζήτηση, οι εκπρόσωποι της Αριστεράς συνεχίζουν -ακόμα και μετά τη χρεοκοπία- να στριμώχνονται στα πάνελ, για να τους δώσει το λόγο ο Πρετεντέρης. Πόσο ακόμα θα εξευτελίζονται;
Η Αριστερά επί δεκαετίες λέει ουσιαστικά "εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς". Δηλαδή, εμείς δεν είμαστε σαν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ - εμείς είμαστε αγνοί και ιδεολόγοι και είμαστε πολύ ανώτεροι από τους άλλους. Να συμφωνήσω κι εγώ - είναι ωραίος ο ελιτισμός. Τους ξέφυγε, όμως, πως υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο ελιτίστικο για έναν ψηφοφόρο από το να τονίζει διαρκώς την υπεροχή του έναντι των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων: το να μην παει να ψηφίσει.
Αυτός που δεν πάει στην κάλπη -ιδιαίτερα σε μια χρεοκοπημένη χώρα- έχει δηλώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως δεν είναι σαν τους υπόλοιπους. Δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κανείς. Κανείς.
(Είχα γράψει ένα κείμενο για τη στάση των κομμάτων της Αριστεράς -πολύ πιο σκληρό απ' αυτό- εδώ και μήνες. Δεν μου έκανε καρδιά να το ανεβάσω. Τώρα, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις -και μιας και τα κόμματα της Αριστεράς απουσιάζουν από τον δεύτερο γύρο-, έγραψα ξανά κάποιες απ' αυτές τις σκέψεις.)
Εγραψε ο Pitsirikos
Δεν μπορεί ένας μπλόγκερ που τον διαβάζουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι να είναι υπεύθυνος για την αποχή μερικών εκατομμυρίων από τις εκλογές - να μην τρελαθούμε κιόλας. Και φυσικά δεν μπορώ να απαντήσω για όλους αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν.
Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό κάποιων, αλλά δεν είμαι ικανός εγώ να τους εξηγήσω την ψυχολογική κατάσταση και το σκεπτικό του μισού εκλογικού σώματος.
Αν σε κάποιους κάνει εντύπωση πως οι μισοί Έλληνες απείχαν από τις κάλπες, εμένα μου κάνει εντύπωση πως οι άλλοι μισοί πήγαν και ψήφισαν. Από την επόμενη των εκλογών της Κυριακής, έχω την υποψία πως πολλοί θα μετανιώσουν.
Έρχεται το ξέσκισμα του αιώνα με το νέο Μνημόνιο και κάποιοι τσακώνονται ακόμα για τον Κικίλια, τον Καμίνη, τον Σγουρό και τον Κακλαμάνη. Στην κοσμάρα τους. Το ενδεχόμενο ο νέος δήμαρχος της Αθήνας να μην μπορεί να ελέγξει ούτε την πλατεία Συντάγματος, ούτε που τους περνάει από το μυαλό.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να κατηγορήσει για την τεράστια αποχή την Αριστερά, η οποία επέλεξε να συνεχίσει τη διάσπαση και τις γελοιότητες μέσα στην πιο άγρια κρίση που περνάει η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί δεν λέει κάποιος ξεκάθαρα πως, αν η Αριστερά κατέβαινε ενωμένη σε αυτές τις εκλογές, θα έπαιρνε ένα τεράστιο ποσοστό και θα μπορούσε να παρέμβει στις εξελίξεις;
Αντιθέτως, διαβάζω και ακούω διάφορους ειδήμονες να δίνουν συγχαρητήρια στην Αριστερά για το μεγάλο ποσοστό που πήρε. Αυτά είναι ανοησίες. Τα κόμματα της Αριστεράς αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων και οι ηγεσίες τους έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάντια της χώρας και για την αποχή εκατοντάδων χιλιάδων αριστερών από τις εκλογές.
Βλέπω ακόμα στις τηλεοράσεις τους εκπρόσωπους και τους υποψηφίους των κομμάτων της Αριστεράς να γίνονται μέρος της τηλεοπτικής απάτης και της κυβερνητικής προπαγάνδας. Αντί να καταγγείλουν ευθέως τον βρόμικο ρόλο των ΜΜΕ, να ξεχωρίσουν τη θέση τους και να μην παίρνουν μέρος σε καμία τηλεοπτική συζήτηση, οι εκπρόσωποι της Αριστεράς συνεχίζουν -ακόμα και μετά τη χρεοκοπία- να στριμώχνονται στα πάνελ, για να τους δώσει το λόγο ο Πρετεντέρης. Πόσο ακόμα θα εξευτελίζονται;
Η Αριστερά επί δεκαετίες λέει ουσιαστικά "εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς". Δηλαδή, εμείς δεν είμαστε σαν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ - εμείς είμαστε αγνοί και ιδεολόγοι και είμαστε πολύ ανώτεροι από τους άλλους. Να συμφωνήσω κι εγώ - είναι ωραίος ο ελιτισμός. Τους ξέφυγε, όμως, πως υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο ελιτίστικο για έναν ψηφοφόρο από το να τονίζει διαρκώς την υπεροχή του έναντι των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων: το να μην παει να ψηφίσει.
Αυτός που δεν πάει στην κάλπη -ιδιαίτερα σε μια χρεοκοπημένη χώρα- έχει δηλώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως δεν είναι σαν τους υπόλοιπους. Δεν μπορεί να του το αμφισβητήσει κανείς. Κανείς.
(Είχα γράψει ένα κείμενο για τη στάση των κομμάτων της Αριστεράς -πολύ πιο σκληρό απ' αυτό- εδώ και μήνες. Δεν μου έκανε καρδιά να το ανεβάσω. Τώρα, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις -και μιας και τα κόμματα της Αριστεράς απουσιάζουν από τον δεύτερο γύρο-, έγραψα ξανά κάποιες απ' αυτές τις σκέψεις.)
Εγραψε ο Pitsirikos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου