Το πιο ωραίο σε αυτή την κρίση είναι ότι θέλουν να σώσουν την κατάσταση εκείνοι που τη δημιούργησαν, έχοντας μεγάλο ή μικρό μερίδιο ευθύνης. Ανάμεσα σε αυτούς και ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, ο οποίος επέλεξε να παραμείνει εκτός πολιτικής αλλά δεν μπορεί να κρατηθεί εντελώς μακριά. Φέρεται ως επίτιμος. Λέει λοιπόν σήμερα ότι το ένα τρίτο του κράτους είναι περιττό. Γιατί λοιπόν δεν το μίκρυνε ο ίδιος όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών; Τώρα, εκ των υστέρων, προτείνει δραστικά μέτρα.
Εμπνεύστηκε πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στο οποίο...
αναφέρθηκε σε ομιλία του. Επιπλέον ζητεί εθνική συναίνεση: να εγκριθεί, λέει, μια υπερκομματική ομάδα που θα αναλάβει τον συντονισμό. Δυστυχώς δεν διευκρινίζει από ποιους θα αποτελείται αυτή η ομάδα ούτε ποιος θα είναι ο πολιτικός προσανατολισμός της. Πώς θα υλοποιηθεί η συνεργασία αν δεν έχουν αποφασίσει οι διαχειριστές πού ανήκουν: άλλα θα πει ο δεξιός για την περίθαλψη των μεταναστών και άλλα θα πει ο προοδευτικός.
Τι κομίζει σε όλη αυτή τη συζήτηση ο πρώην υπουργός; Λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τμήματα των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ (όπως η κυρία Διαμαντοπούλου ), λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τα ατροφικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου (όπως ο κ. Πάγκαλος ), προτείνει να συγχωνευθούν κρατικές υπηρεσίες (όπως ο κ. Ραγκούσης ). Θίγει και το ζήτημα του ακριβού Στρατού, το οποίο ήλθε και αυτό εσχάτως στην επικαιρότητα διά του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Ο κ. Παπαδόπουλος διατύπωσε τη χαρακτηριστική φράση: «Οι περιστάσεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις-σοκ. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας». Μα καλά, δεν διαβάζει εφημερίδες ο πρώην υπουργός; Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει με την ένδειξη «σοκ» είναι σε πορεία εφαρμογής.
Δεν ανέφερε κάτι που να έχουν ξεχάσει οι υπόλοιποι.
Το καθεστώς ελέγχου στο οποίο έχει υποβληθεί η χώρα έχει μια πρακτική πλευρά. Τα μέτρα οδηγούν σε διακυβέρνηση δεξιάς λογικής, είτε εφαρμόζονται από πασόκους είτε από νεοδημοκράτες. Θα τα βρουν αναμεταξύ τους, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Πλην όμως ο κ. Παπαδόπουλος δεν αναφέρεται σε τέτοια, προφανή συνεργασία: «Η συναίνεση μεταξύ των σημερινών κομμάτων είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως με τον εαυτό της, για το πού θέλει να πάει η χώρα». Η ιδέα λοιπόν είναι να συγκροτηθεί μια επιτροπή που θα συντάξει ένα σχέδιο «εθνικής αναγέννησης» εκ μέρους της Βουλής- γενικώς. Κατόπιν προτείνει εκλογές (όχι δημοψήφισμα) ώστε να προκύψει εθνική συμφωνία. Ωραία όλα αυτά για τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Ας υποθέσουμε ότι θα επιλεγούν οι εξωκομματικοί φωστήρες από τους βουλευτές, ας υποθέσουμε ότι τα κόμματα καταλήγουν σε ένα κοινό σχέδιο που προτείνει όλα αυτά τα μέτρα, υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί από τον κόσμο; Υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί από όλους όσοι βολεύτηκαν επί των ημερών του κ. Παπαδόπουλου, των συντρόφων και των αντιπάλων του; Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι εκείνα που συντήρησαν τις μικροκομματικές νοοτροπίες που σήμερα καταδικάζουν.
Το υπερτροφικό κράτος το έφτιαξαν όλοι μαζί. Εκεί υπήρξε consensus, έδρασαν οι περισσότεροι με ταπεινά κίνητρα ή υπήρξαν αναποτελεσματικοί. Ο ίδιος ο κ. Παπαδόπουλος ξεκίνησε με τη μεγάλη ιδέα της αναδιάρθρωσης του κράτους, υπηρέτησε τη μεγάλη ιδέα της εξυγίανσης της υγείας αλλά, δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Εχει συμμετοχή στην αποτυχία, υπήρξε παιδί και πατέρας στο πολιτικό σύστημα που σήμερα καταγγέλλει. Οσον αφορά την κριτική που του ασκείται, ξέρουμε πώς την αντιμετωπίζει: πρόκειται για «μικροαστικό λαϊκισμό» (είναι μια αγαπημένη του έκφραση).
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ από το ΒΗΜΑ
Τι κομίζει σε όλη αυτή τη συζήτηση ο πρώην υπουργός; Λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τμήματα των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ (όπως η κυρία Διαμαντοπούλου ), λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τα ατροφικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου (όπως ο κ. Πάγκαλος ), προτείνει να συγχωνευθούν κρατικές υπηρεσίες (όπως ο κ. Ραγκούσης ). Θίγει και το ζήτημα του ακριβού Στρατού, το οποίο ήλθε και αυτό εσχάτως στην επικαιρότητα διά του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Ο κ. Παπαδόπουλος διατύπωσε τη χαρακτηριστική φράση: «Οι περιστάσεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις-σοκ. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας». Μα καλά, δεν διαβάζει εφημερίδες ο πρώην υπουργός; Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει με την ένδειξη «σοκ» είναι σε πορεία εφαρμογής.
Δεν ανέφερε κάτι που να έχουν ξεχάσει οι υπόλοιποι.
Το καθεστώς ελέγχου στο οποίο έχει υποβληθεί η χώρα έχει μια πρακτική πλευρά. Τα μέτρα οδηγούν σε διακυβέρνηση δεξιάς λογικής, είτε εφαρμόζονται από πασόκους είτε από νεοδημοκράτες. Θα τα βρουν αναμεταξύ τους, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Πλην όμως ο κ. Παπαδόπουλος δεν αναφέρεται σε τέτοια, προφανή συνεργασία: «Η συναίνεση μεταξύ των σημερινών κομμάτων είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως με τον εαυτό της, για το πού θέλει να πάει η χώρα». Η ιδέα λοιπόν είναι να συγκροτηθεί μια επιτροπή που θα συντάξει ένα σχέδιο «εθνικής αναγέννησης» εκ μέρους της Βουλής- γενικώς. Κατόπιν προτείνει εκλογές (όχι δημοψήφισμα) ώστε να προκύψει εθνική συμφωνία. Ωραία όλα αυτά για τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Ας υποθέσουμε ότι θα επιλεγούν οι εξωκομματικοί φωστήρες από τους βουλευτές, ας υποθέσουμε ότι τα κόμματα καταλήγουν σε ένα κοινό σχέδιο που προτείνει όλα αυτά τα μέτρα, υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί από τον κόσμο; Υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί από όλους όσοι βολεύτηκαν επί των ημερών του κ. Παπαδόπουλου, των συντρόφων και των αντιπάλων του; Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι εκείνα που συντήρησαν τις μικροκομματικές νοοτροπίες που σήμερα καταδικάζουν.
Το υπερτροφικό κράτος το έφτιαξαν όλοι μαζί. Εκεί υπήρξε consensus, έδρασαν οι περισσότεροι με ταπεινά κίνητρα ή υπήρξαν αναποτελεσματικοί. Ο ίδιος ο κ. Παπαδόπουλος ξεκίνησε με τη μεγάλη ιδέα της αναδιάρθρωσης του κράτους, υπηρέτησε τη μεγάλη ιδέα της εξυγίανσης της υγείας αλλά, δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Εχει συμμετοχή στην αποτυχία, υπήρξε παιδί και πατέρας στο πολιτικό σύστημα που σήμερα καταγγέλλει. Οσον αφορά την κριτική που του ασκείται, ξέρουμε πώς την αντιμετωπίζει: πρόκειται για «μικροαστικό λαϊκισμό» (είναι μια αγαπημένη του έκφραση).
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ από το ΒΗΜΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου