Οταν διαβάζεις τον πάλαι ποτέ καταλληλότερο να γράφει, αναφερόμενος στην Ελλάδα του Μνημονίου, ότι «ο δρόμος θα είναι μακρύς αλλά είναι δυνατόν να πετύχουμε», θέλοντας ή μη, σε πιάνει ένα σύγκρυο.
Πρώτα πρώτα καταλαβαίνεις με τη μία ότι ο άνθρωπος είπε απλώς ότι «είναι δυνατόν» να τη σκαπουλάρουμε, αλλά απέφυγε με πολλή προσοχή να δηλώσει ότι ντε και καλά «θα πετύχουμε», ή έστω ότι βάσιμα εκτιμά πως τελικά θα υπάρξει «επιτυχία».
Μετά συνειδητοποιείς τη χρήση του πληθυντικού και ανταριάζεσαι! Ποιοι είμαστε «εμείς», που υπάρχει έστω μικρή πιθανότητα «να πετύχουμε»;
Τι «εμείς» συγκροτούν οι υπουργοί, που δηλώνουν «μαζί τα φάγαμε», και οι νέοι των 540 ευρώ που δεν έχουν να φάνε, οι πρωθυπουργοί που κυβερνούν «μια διεφθαρμένη χώρα» και χαμογελούν ...
στο φακό όπου γης και οι άνεργοι που φυλάνε κατουρημένες ποδιές για ένα μεροκάματο και ψάχνουν δανεικά για αντικαταθλιπτικά;
Υπάρχει «εμείς», το όποιο «εμείς» σαν χώρα, αν δεν υπάρχει το στοιχειώδες «εγώ» της προσωπικής αξιοπρέπειας, η δυνατότητα να πληρώνεις τους λογαριασμούς, να σπουδάζουν τα παιδιά και να βρίσκουν δουλειά όταν τελειώνουν;
Υπάρχει «εμείς», όταν οι από πάνω αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν ακούν τους από κάτω; Οτι στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρούν «υλικό» για κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις και στη χειρότερη πειραματόζωα για τους σχεδιασμούς των υπερεθνικών ελίτ;
Τέτοιο «εμείς» δεν υπάρχει! Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε αυτή τη διάσταση ανάμεσα στο «εμείς», που κατασκευάζει το πολιτικό δυναμικό ενός συστήματος που καταρρέει, και τα εκατομμύρια τσαλαπατημένα «εγώ» των υπηκόων. Των πολλών που αδυνατούν όμως να αναγνωρίσουν ο ένας τις πληγές του άλλου, που έχουν σταματήσει να συνομιλούν και δεν βρίσκουν τρόπους να δράσουν από κοινού, ώστε να βρεθεί δρόμος στο ημίφως.
Δεν γνωρίζω πώς αυτό το κρίσιμο για τη ζωή μας ζήτημα θα εμφανιστεί στις κάλπες για τον «Καλλικράτη». Ξέρω όμως, καλά, ότι ανεξάρτητα από τις κάλπες -αλλά και μέσα από αυτές- αυτή η κατάσταση έχει ένα σαφέστατα προσδιορισμένο τέλος: αυτή τη φορά, κανείς από τους πολιτικούς που έχουν την ευθύνη της υπογραφής του Μνημονίου, κανείς από το κομματικό δυναμικό που έστω και διά της σιωπής ανέχτηκε την υπογραφή, δεν θα μείνει αλώβητος.
Η δυσκολία κομματικής συσπείρωσης και η έλλειψη διαθεσιμότητας για συμμετοχή στους υπέρ του Μνημονίου συνδυασμούς είναι μόνο οι πρώτες ενδείξεις για ό,τι έρχεται.
Και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι σημερινοί... καταλληλότεροι που μας κυβερνούν. Γι' αυτό και περιορίζουν τις δημόσιες εμφανίσεις τους στις απολύτως αναγκαίες, για αυτό και αυτοπεριορίζονται σε κλειστές αίθουσες.
Τα σημαιάκια και το πλαστικό πάθος είναι πια παρελθόν. Το τώρα είναι οι ουρές στα συσσίτια, οι απελπισμένοι που ψάχνουν στα σκουπίδια και όλοι εμείς που βλέπουμε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας.
Ε, καιρός είναι να βρεθούν τρόποι για να χάσουν κάποιοι άλλοι τον ύπνο τους.
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ , μοντάζ φωτο το Γρέκι
Υπάρχει «εμείς», το όποιο «εμείς» σαν χώρα, αν δεν υπάρχει το στοιχειώδες «εγώ» της προσωπικής αξιοπρέπειας, η δυνατότητα να πληρώνεις τους λογαριασμούς, να σπουδάζουν τα παιδιά και να βρίσκουν δουλειά όταν τελειώνουν;
Υπάρχει «εμείς», όταν οι από πάνω αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν ακούν τους από κάτω; Οτι στην καλύτερη περίπτωση τους θεωρούν «υλικό» για κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις και στη χειρότερη πειραματόζωα για τους σχεδιασμούς των υπερεθνικών ελίτ;
Τέτοιο «εμείς» δεν υπάρχει! Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε αυτή τη διάσταση ανάμεσα στο «εμείς», που κατασκευάζει το πολιτικό δυναμικό ενός συστήματος που καταρρέει, και τα εκατομμύρια τσαλαπατημένα «εγώ» των υπηκόων. Των πολλών που αδυνατούν όμως να αναγνωρίσουν ο ένας τις πληγές του άλλου, που έχουν σταματήσει να συνομιλούν και δεν βρίσκουν τρόπους να δράσουν από κοινού, ώστε να βρεθεί δρόμος στο ημίφως.
Δεν γνωρίζω πώς αυτό το κρίσιμο για τη ζωή μας ζήτημα θα εμφανιστεί στις κάλπες για τον «Καλλικράτη». Ξέρω όμως, καλά, ότι ανεξάρτητα από τις κάλπες -αλλά και μέσα από αυτές- αυτή η κατάσταση έχει ένα σαφέστατα προσδιορισμένο τέλος: αυτή τη φορά, κανείς από τους πολιτικούς που έχουν την ευθύνη της υπογραφής του Μνημονίου, κανείς από το κομματικό δυναμικό που έστω και διά της σιωπής ανέχτηκε την υπογραφή, δεν θα μείνει αλώβητος.
Η δυσκολία κομματικής συσπείρωσης και η έλλειψη διαθεσιμότητας για συμμετοχή στους υπέρ του Μνημονίου συνδυασμούς είναι μόνο οι πρώτες ενδείξεις για ό,τι έρχεται.
Και αυτό το γνωρίζουν καλύτερα από όλους οι σημερινοί... καταλληλότεροι που μας κυβερνούν. Γι' αυτό και περιορίζουν τις δημόσιες εμφανίσεις τους στις απολύτως αναγκαίες, για αυτό και αυτοπεριορίζονται σε κλειστές αίθουσες.
Τα σημαιάκια και το πλαστικό πάθος είναι πια παρελθόν. Το τώρα είναι οι ουρές στα συσσίτια, οι απελπισμένοι που ψάχνουν στα σκουπίδια και όλοι εμείς που βλέπουμε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας.
Ε, καιρός είναι να βρεθούν τρόποι για να χάσουν κάποιοι άλλοι τον ύπνο τους.
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ , μοντάζ φωτο το Γρέκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου