Ιστορίες του "δρόμου"

Έχω έναν πρώτο ξάδελφο ο οποίος ύστερα από δέκα χρονιά σπουδές στα νομικά έγινε ταξιτζής όπως και πολλοί άλλοι. Αποφάσισα λοιπόν ένα ολόκληρο 24ωρο και τον ακλούθησα στο ταξίδι του στους δρόμους της πόλης θέλοντας να δω από κοντά τι αντιμετωπίζει και πιο πολύ να κάνω ζωντανό ρεπορτάζ για όλα στους δεκάδες πελάτες, και η ιστορία αρχίζει.
Ξεκινήσαμε κατά τις 7 το πρωί με προοπτική να αντέξουμε μέχρι την άλλη μέρα στις 7... Είμαστε στο Περιστέρι, οι πρώτοι πρωινοί πελάτες ήταν κακόκεφοι λιγομίλητοι βιαστικοί αγχωμένοι και έβριζαν την κίνηση.
Μετά τις 10 ηρέμησαν τα πράγματα, μπαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος από την Σπάρτη, άρχισε να μιλάει μόνος του να μας λέει το πρόβλημα του, πράγμα συνηθισμένο για ένα ταξί, εδώ λέω είναι ο άνθρωπός μου να αρχίσω την έρευνα.
Πρώτη ερώτηση πως βλέπει την υπάρχουσα κρίση "όλοι εδώ στην Αθήνα θα πεινάσετε "λέει εμείς στην επαρχία με τον ένα η τον άλλο τρόπο θα τα καταφέρουμε" και άρχισε να κατηγορεί όλο το πολίτικο σύστημα για την κατάντια μας.
Οι επόμενοι πελάτες ήταν φοιτητές, αυτοί είχαν τα δικά τους προβλήματα, αρνήθηκαν ότι είναι του καναπέ και έριξαν την ευθύνη και αυτοί στο πολιτικό σύστημα άλλα δεν ξέρουν ποιον να ψηφίσουν.
Μια κυρία πήγαινε στην κόρη της να κρατήσει το παιδί να πάει για δουλειά "εγώ το μεγαλώνω μας λέει, οι γονείς μέρα νύχτα στις δουλείες για να τα βγάλουν πέρα με το στεγαστικό που έχουν πάρει, ούτε να βρεθούν δεν μπορούν".
Είναι αξιοθαύμαστο και ζωντανό η επαφή με την κοινωνία σε μια βάρδια ταξί.
Ο επόμενος κύριος ήταν εργαζόμενος σε νοσοκομείο και πολύ εξαγριωμένος με την ακρίβεια και τον ερχομό του ευρώ που μας κατάστρεψε, είπε.
Το βραδάκι τρεις κοπέλες πήγαιναν για καφέ στο Μπουρνάζι, στην ερώτησή μου αν τις έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση ,αν έχει αλλάξει η ζωή τους είπαν δυνατά ναι, ανησυχούν για τους γονείς τους, έχουν περιορίσει τα έξοδά τους, τα ψώνια τους ακόμα και τις κάρτες που έβαζαν στο κινητό.
Ήταν καθημερινή, ο ξάδελφός μου 5 χρόνια στο τιμόνι, λέει ότι καθημερινή δε κυκλοφορεί άνθρωπος, πρέπει να κυνηγάς τον πελάτη και όντως ύστερα από μια μισή ώρα, πήρε διαδρομή από Σύνταγμα για Ηλιούπολη έναν άνθρωπο που δουλεύει σε φούρνο.
Κανένας δεν έχει ελπίδα για κάτι καλό στη ζωή και το μέλλον, κανένας δεν αισθανόταν ασφαλής για τη ζωή, την περιουσία, την εργασία και τα οικονομικά του και φυσικά κανένας δεν ήξερε που να εναποθέσει τις ελπίδες για το μέλλον αυτής της χώρας.
Μήπως κάποιος από τους πολιτικούς που είναι υπεύθυνοι για αρκετά πράγματα να έκαναν μια τέτοια διαδρομή κάθε μήνα, έτσι για σφυγμομέτρηση, να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τα θέλω μας για ένα καλύτερο αύριο;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ