Το δικό μας ΟΧΙ

Aκόμα μια επέτειος πίσω από τα κάγκελα, ακόμα μια επέτειος με τους κατακτητές να πανηγυρίζουν την παράδοση της χώρας στους δανειστές της, να μας μιλάνε για απογείωση και ανάπτυξη την ώρα που κάποιος άνεργος στην βόρεια Ελλάδα αύξησε τον αριθμό των αυτοκτονιών τελειώνοντας στην ζωή του σε μια ερημική αποθήκη.

Μια επέτειος σκληρή, με την πλειοψηφία του λαού ακόμα να μην μπορεί να καταλάβει που μας οδηγούν αυτοί οι απάνθρωποι που καλοτρώνε...

με χρυσά κουτάλια.

Στο τουίτερ η Κυρία Βόζεμπεργκ... ευρωβουλευτής με 15 χιλιάρικα στην τσέπη τον μήνα μου έγραψε ότι λυπάται για μένα....

Λυπάται για μένα επειδή την αποκάλεσα κακή κομπάρσα στη ταινία με την Βλαχοπούλου αλλά και κακή πολιτικό.

Της απάντησα ότι πρέπει να λυπάται τους χαμηλοσυνταξιούχους που δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν με τις πενιχρές τους συντάξεις και σε αυτό συνέβαλλε κι η ιδία με το ναι σε όλα της.

Ζούμε σε δυο χώρες, την χώρα των δοσίλογων που προσπέσουν με κάθε μέσο να κρατήσουν την εξουσία για να συνεχίσουν να ληστεύουν τον λαό .....και την χώρα των πληβείων, των δούλων που πληρώνονται ψιχία για οκτάωρα και δεκάωρα εργασίας, που αναγκάζονται να πληρώνουν τα χαράτσια της χούντας του Σαμαρά που ορκίζεται ότι σώζει την χώρα.

Το δικό μας όχι πότε θα το πούμε?

Όχι στην φασιστική κυβέρνηση του Βορίδη, του Άδωνι, του Πλεύρη, όλων αυτών που ξέπλυνε και νομιμοποίησε ο χορηγός της Χρυσής αυγής και συμβουλάτορας της.... τάχα πρωθυπουργός μας.

Όχι στην ανεργία και τα προγράμματα ΕΣΠΑ της πείνας που δίνουν 5.400 ευρώ στον πάροχο  και 1.600 στον εργαζόμενο.

Όχι στην έλλειψη πρωτοβάθμιας υγείας, όχι στην έλλειψη φαρμάκων, δεν είμαστε ζώα να τρέχουμε σαν ζητιάνοι σε κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία να ζητιανεύουμε φάρμακα και νοσηλεία.

Όχι στην ασέλγεια των αξιών μας από γελοίους αντιπροσώπους κομμάτων ηλιθιότητας.

Δικαστήρια για όσους, όλους που πρόδωσαν την χώρα τόσες δεκαετίες.

Δεν τα φάγαμε μαζί, μην δέχεστε την μεταφορά της ενοχής τους σε εσάς.

Να φύγει η χούντα του Σαμαρά, δεν αντιπροσωπεύει και ούτε ποτέ αντιπροσώπευε τον λαό.

Όχι... το δικό  μας όχι.

Από Harry Tsopanos